De wattigheid is uit mijn hoofd, de benen weer redelijk fris: tijd om een blog te maken over Flatlands 300. Deze uitdagende graveltocht van 300 kilometer startte zondag om 06:00 uur in het schilderachtige Papenvoort in Drenthe en kronkelde naar het voor mij bekende Doornse gat. Tijdens deze rit kwamen we een verscheidenheid aan terreinen tegen, waaronder Drentse kasseien: flinten. Daarnaast passeren we verlaten boerenweggetjes, brede gravelstroken en voor de afwisseling zelfs stukken asfalt. Bereid je voor op een verhaal vol avontuur, doorzettingsvermogen en de schoonheid van de Nederlandse natuur!

Ontwaken in Papenvoort

De dag start nogal vroeg – understatement. Op het veld waar mijn tent staat begint het om 04:00 uur al te rommelen. Aangezien je om 04:30 uur kunt ontbijten, geeft dit voor veel mensen aanleiding om ruim op tijd de tent op te breken. Maarten, Ferdi en ik lopen op het gemak naar het ontbijt en besluiten om de tent na het eten in te pakken. Aan eten en diversiteit ontbreekt het niet. Er staat echt van alles en vooral heel veel. Ik besluit voor broodjes met jam te gaan met koffie en jus. Na het ontbijt pakken we alles in en leggen de tassen klaar voor vervoer.

Start Flatlands 300

Met een mix van opwinding en zenuwen wachtend op het startschot staan we klaar voor dit ultieme ultra avontuur. Om 06:00 uur sharp begint de extreme graveluitdaging als de zon het pittoreske landschap van Drenthe langzaam verlicht. Het geluid van inklikkende pedalen om ons heen betekent dat het echt gaat beginnen. 300 kilometer aan onbekende wegen liggen voor ons en hoewel dit niet mijn langste rit op de fiets ooit gaat worden, is het wel een speciale.

Flinten, kasseien, klinkers en smalle stroken

Al snel begint het unieke karakter van de Flatlands 300 zich af te tekenen. Vrijwel direct na de start komen we de gevreesde flinten tegen die zo kenmerkend zijn voor dit gebied. Het vergt enige behendigheid en concentratie om deze ruwe stenen te trotseren, maar het geeft een gevoel van voldoening wanneer we aan het eind van zo’n strook komen. De route leidt ons langs rustige boerenweggetjes, omringd door groene velden en uitgestrekte landerijen. Het natuurschoon voelt alsof we terug in de tijd zijn gereisd en oogt op sommige plekken on-Nederlands. In het beginstuk rijden we ook langs veel smalle paadjes en dat is met een grote groep nog wel eens een uitdaging.

Gravelstroken en asfalt

Naarmate we verder rijden, brengen de brede gravelstroken ons naar afgelegen en verlaten gebieden. Het oppervlak test onze fietsvaardigheden en vooral ook mijn uithoudingsvermogen. Hoewel de eerste 100 kilometer best vlot voorbij vliegen, begin ik het al wel zwaar te krijgen. De combinatie van weinig slaap met verkoudheid en keelpijn doet de mens nou eenmaal weinig goed.

De route is briljant en hier kan ik op dit moment nog van genieten. Het contrast tussen de ongerepte natuur en de eenzaamheid van afgelegen plekken in het bos is bijzonder. Terwijl we de kilometers verder tellen, krijgen we gelukkig ook enkele stukken glad asfalt onder de wielen. Een welkome afwisseling om wat snelheid te maken.

Stops en doorzettingsvermogen

Flatlands 300 is niet alleen een fysieke uitdaging, maar ook een mentale. Gelukkig zijn er twee strategisch geplande stops onderweg op 102 en 200 kilometer. Deze pitstops geven ons de broodnodige energie en tijd om even te ontspannen. Bidons vullen, op het gemak eten, bijtanken met snacks en hydrateren voordat we onze weg vervolgen. Tijdens de eerste stop ging het nog wel aardig met me, maar hier realiseer ik me ook hoeveel doorzettingsvermogen er nodig is om de volgende 200 af te leggen.

Bij de tweede stop voel ik me al een stuk minder en zit ik er helemaal doorheen. Hoe anders was dit twee weken geleden toen ik vanaf Nijverdal de Pedaleurs GravHelRide reed. 220 kilometer fluitend op de fiets, dat gaf me vertrouwen voor Flatlands.

We bestellen pannenkoeken en drinken voldoende. We kletsen wat met elkaar en peilen hoe we ervoor staan. Al snel blijkt dat ik vandaag niet de beste dag op de fiets heb. Na wat lachen met Bas van Il Magistrale Cycling Coffee, is het tijd om weer verder te gaan. Nog ‘maar’ 100 kilometer…

Eigen tempo, laatste 70 alleen

Na de stop gaat het niet veel beter en het mentale spelletje is begonnen. Het peloton bestaat uit Maarten en Ferdi aangevuld met twee andere fietsers die we onderweg zijn tegengekomen: Kim & Roderick. Telkens vecht ik me terug naar een wiel en de mannen doen hun uiterste best om mij erbij te houden, maar op 70 kilometer van de finish is het klaar, af en op.

De mannen fietsen met z’n vieren door zodat ze niet meer op mij hoeven wachten. Ik kies ervoor om mijn eigen tempo te pakken. Hoewel dit niet veel langzamer is dan zij fietsen, bevalt het me goed om lekker rustig zonder druk verder te fietsen. Tijdens een plaspauze van de mannen haal ik ze zelfs nog een keer in.

Zwoegend door de mooie natuur die ik niet meer zie, scheldend op de route die maar weer eens iets omhoog loopt, maar vooral teleurgesteld in mijn eigen gestel. Zo beleef ik de laatste uren op de fiets. Een slijtageslag die zijn weerga niet kent.

Triomfantelijke finish van Flatlands 300

Na een hele dag op de fiets te hebben doorgebracht, begint het Doornse gat in zicht te komen. De vermoeidheid is het enige wat ik nog voel, maar vastberaden is mijn wil om de eindstreep te bereiken. Rollend over de finishlijn word ik hartelijk verwelkomd door de organisatie. Een sappige vegetarische burger en wat knapperige frietjes met een klodder mayo is de beloning voor deze prestatie. Het voelt als een overwinning, het mentale spel is door mij gewonnen. Flatlands 300 heeft een vinkje.

Flatlands 300 was een onvergetelijk gravelavontuur, doordrenkt van de schoonheid van Nederland met de diversiteit aan natuur en verschillende wegen. Het stelde mijn fietsvaardigheden, fysieke uithoudingsvermogen en bovendien mijn mentale kracht op de proef. Met enige regelmaat dacht ik aan de serie special forces waar voor de deelnemers ook geen einde aan lijkt te komen. Je mind moet dan sterk zijn om de finish te halen. Maarten, Ferdi, alle andere fietsers en uiteraard de organisatie, dank voor de mooie dag, het vele kopwerk en de gezelligheid onderweg. Flatlands 300 is er een voor in de boeken, not an ordinary day on the bike.