‘Van uitstel komt hopelijk geen afstel’, ‘wat in het vat zit verzuurt niet’ en meer van dit soort clichés schoten sinds juni 2020 door mijn hoofd. De zogenaamde dooddoeners hebben betrekking op The Ride, een acht daags fietsevenement vanaf de Stelvio in Italië naar Valkenburg in zuid Limburg. Vorig jaar tot tweemaal toe uitgesteld waarbij de reden bekend mag zijn. En ook dit jaar wederom verplaatst, maar eind augustus 2021 was het dan zo ver. Goed voorbereid, wat kilo’s lichter, flink getraind met Fondo en met een tas vol fietsspullen reed ik met de bus naar de start in Frankrijk. Het avontuur ging dan eindelijk beginnen met 185 andere fietsgekken! Niet vanaf de Stelvio, maar Col de la Madeleine is een gaaf alternatief. #zinin

Voorbereiding met lange aanloop

Twee jaar geleden reed ik mee met The Ride in de Dolomieten. Een eerste kennismaking voor mij met een week lang afzien, hoogtemeters maken en noemenswaardige afstanden afleggen. Het klikte van beide kanten en al snel deed ik besluiten om mij voor de klassieke The Ride in te schrijven.

Het werd een gek jaar, het werd een gek anderhalf jaar. Het C-woord ga ik niet noemen, maar net als alle andere activiteiten, events en reizen had ook The Ride te dealen met deze ellende. Als fietser was het lastig omdat je eigenlijk nooit precies wist wanneer je klaar moest zijn. Zat je net lekker in de trainingen, dan zag ik de bui al weer hangen. Van lange duurtrainingen en blokken ging ik dan weer naar ontspannen rondjes. Het eindpunt kwam steeds verder in de toekomst te liggen. Ons geduld werd op de proef gesteld maar ook beloond want ik schrijf dit na een briljante week op de fiets bij The Ride van 2021.

Vroeg vertrek

Op de dag van vertrek, vrijdag 27 augustus, ga ik om 01:30 uur uit mijn bed. Lekker vroeg, dan heb je nog wat aan je dag. Ik word om 02:00 uur opgehaald door een mede-fietser uit Kortenhoef. Wijnand is zo vriendelijk om mij, mijn fiets en een volle tas mee te nemen naar Zaltbommel waar de bus vertrekt naar de eerste stop in Valkenburg. In Valkenburg staan nog twee andere bussen en zo’n 80 andere fietsgekkies. Als de spullen in de bussen zitten, de fietsen veilig in de aanhanger vastzitten en de koppen zijn geteld, vertrekken we naar Frankrijk. On y va!

Ondanks het late vertrek van de bussen verloopt de reis vlot en soepel. Met een aantal stops om de benen te strekken en om een bakkie koffie te scoren, vliegt de tijd voor mij voorbij. Een klein dutje wissel ik af met wat kletsen en ik neem de laatste aflevering van de Rode Lantaarn mee. Als we er bijna zijn pak ik mijn rol als woordvoerder van de bus en breng mijn medepassagiers op de hoogte van het laatste nieuws.

Campinglife

Op de camping aangekomen staan alle tentjes netjes op een rij. Tent vijf is van mij en als ik mijn spullen geïnstalleerd heb, verken ik de camping. Tijdens The Ride neemt de organisatie een camping echt over. Er staan grote tenten voor het diner en ontbijt, een aggregaat voor de onmisbare stroom en een hele keuken staat binnen mum van tijd te pruttelen om alle fietsers te voorzien van hun natje en droogje. De rijen tenten van verschillende formaten nemen een grote hap van de beschikbare grond van zo’n camping weg. Je kunt spreken van een ware The Ride-invasie in de positieve zin van het woord.

Fraaie proloog na goede nacht

Zo’n korte nacht gecombineerd met een busreis hakken er bij mij wel in en het duurt niet lang voordat deze oude man van 43 zijn ogen sluit en heerlijk in slaap valt op het matje.

De volgende ochtend ben ik fris wakker zonder wekker. De hele week word ik zonder wekker wakker. Het is in mijn ogen niet nodig om zo’n ding te zetten want je hoort al je buren rommelen met ritjes, plastic zakjes het draaien en woelen in hun slaapzak als ze ontwaken.

Voor vandaag een korte fraaie etappe op het programma om de beentjes te laten wennen aan de temperatuur en het klimwerk. Hiervoor hebben we de schitterende haarspeldjes van Lacets de Montvernier uitgekozen om vervolgens nog de Chaussy mee te pakken. Het weer is geweldig en benen ook en tijdens het klimmen kan ik genieten. Uiteraard van het uitzicht, maar ook van mijn algemene conditie. Ik merk dat die paar kilo die ik kwijt ben in combinatie met al die trainingsuren echt zin hebben gehad. Dat fietst een stuk gemakkelijker omhoog. Een kleine 50 kilometer met 1200 hoogtemeters rijker ga ik douchen. Laat The Ride maar beginnen, het echte werk mag nu wel komen.

Schitterende etappes

De etappes bij The Ride zijn om je vingers bij af te likken zo prachtig. Deze editie trekt voor een groot deel door Frankrijk om via Duitsland, Luxemburg en België in Nederland te eindigen. De uitzichten zijn te gek, de beklimmingen van naam en faam, maar ook een handvol voor mij onbekende bergen. De wegen lopen overal perfect als ik onze fijne Belgische stuiterweggetjes achterwege laat in mijn verhaal.

De eerste twee dagen rijd ik alleen en dat komt door het hoogteprofiel van de etappes. Klimmen doe ik op eigen tempo. Of je rijdt jezelf over de kop of je moet je telkens inhouden als je rekening moet houden met anderen. Ik vind het niet erg om alleen te rijden en bergop vind ik het zelfs wel fijn.

Etappe drie sluit ik aan bij een super fijne groep uit Limburg. De fietsers van A-tak adopteren mij en ik zal de rest van de week gezellig met ze fietsen, maar ze rijden me ook ongenadig uit het wiel. #fuckinghell

Lek met tubeless en Airliner

De derde etappe heeft nog wel een verhaal. Ik rijd vlak voor de eerste verzorgingspost lek. Het gat is te groot in de buitenband en de tubeless-melk dicht het gat net niet. Bij de verzorgingspost probeert David van het Shimano Service Center een binnenband te leggen, maar door het gebruik van mijn Airliners lukt dat niet. We krijgen de buitenband er niet van af, wat we ook proberen. Ondertussen is de A-tak-groep vertrokken omdat mijn pech te lang duurt.

Mijn ervaring met de laatste paar kilometer voor de stop leert mij dat ik met iets lagere druk wel kan fietsen. De band loopt dan niet leeg. Ik gok het erop en als het niet gaat dan kan ik altijd nog afstappen of een alternatief proberen te verzinnen. Als allerlaatste vertrek ik bij de verzorgingspost en met de hele dag tegenwind voor de boeg is mijn moraal tot onder de tubeless-band gezakt. Ik heb de pest in, zo simpel is dat.

Na een paar kilometer piekeren en nadenken zie ik mijn buurman van tentje vier langs de kant staan. Hij heeft ook pech gehad en in het voorbij gaan roep ik ‘Axel, ben je klaar? Samen fietsen?’. Hij is blij om mij te zien en ik ben misschien nog wel blijer om hem te zien. Hij is net klaar en samen rijden we in flink tempo door naar de volgende verzorgingspost. De band houdt het, Axel doet fenomenaal kopwerk en op deze manier wordt het een dag om niet snel te vergeten. Met bijna 180 kilometer op de Wahoo kom ik gesloopt en tegelijkertijd blij aan op de camping.

Draaien in het A-tak-peloton

Op de camping lukt het Tom van Koppel Bikeshop om de Airliner uit de band te krijgen en er een binnenband in te doen. Dat geeft mij rust want ik was er best mee bezig. Een van die dingen waar ik mij juist geen zorgen over wil maken. Opgelost, dank Tom!

Vanaf dag vier is het volle bak meedraaien met de gezellige mensen van het A-tak. Justin, Joop, Koen, Astrid, Fabienne, Sofie, Emiel & Bas kunnen echt een flink bakkie fietsen en aanzienlijke wattages draaien. Af en toe haken de kleppers Tim en Marcel ook aan. Het vermogen loopt vooral op tijdens de challenges en dan schromen ze niet om iemand over boord te zetten die niet mee kan. Veelal ben ik dat, eigenlijk altijd. Hahaha. Zodra de challenge voltooid is wachten ze sociaal op de geloste renners. Keurig, dank allen!

In goed gezelschap kilometers vreten

De dagen vliegen voorbij en binnen de kortste keren verlaten we via de Vogezen het Franse land en rijden we Duitsland binnen na een etappe zes van 187 kilometer. Mede door het goede gezelschap gaat de tijd snel. Je maakt onderweg een gezellig praatje, we lachen en zien gezamenlijk flink af!

Etappe zeven trekt dwars door Luxemburg en eindigt in La Roche en Ardenne waar ik in 2017 al eens The Ride Ardenne reed. Het verhaal begint eentonig en saai te worden, maar ook deze rit is geweldig. De wegen in Luxemburg zijn opvallend goed, maar dat dit ook te maken kan hebben met het contrast met België, vlak ik niet uit.

Eenmaal in België begint het besef in te dalen dat het er bijna opzit. Met wat koude biertjes op het zonnige terras vieren we voorzichtig de goede afloop van deze fietsweek. Wat een feest, wat een ontlading. En dan moet de officiële finish in zuid Nederland nog komen.

Hoewel het pad naar Valkenburg niet voor iedereen over rozen gaat, breng ik het er mentaal én fysiek magnifiek vanaf. Ik krijg mijn wattages rond op de pedalen, heb geen lichamelijke ongemakken en mijn koppie werkt ook goed mee. Niet dat ik me vooraf zorgen heb gemaakt, al weet je nooit hoe een lichaam reageert op een dergelijke inspanning over acht dagen.

Finish The Ride in Valkenburg

De laatste etappe fietsen we terug naar Nederland. Daar halen Joyce, Lone en Lizzy mij op na ruim een week weg te zijn geweest. Voor het zo ver is stuiteren we België uit en rijden we via het Drielandenpunt naar de Cauberg. Niet de meest snelle route hoor ik van het A-Tak-team om me heen. Zij kennen de wegen hier als hun broekzak en rijden liever in een rechte lijn op het Shimano Experience Center af. Toch kiezen we ervoor om The Ride keurig af te maken en we volgen braaf de voorgeschreven route.

De laatste stop is bovenop het Drielandenpunt en vanaf daar draaien we nog 32 kilometer af naar de finish. Ik kan haast niet wachten omdat ik zo blij ben dat ik de dames weer zal zien. Bij de stops bedank ik de vrijwilligers, zij hebben er alles aan gedaan om ons te ontlasten. Elke dag stonden ze er weer. Mooi om dat mee te mogen maken.

Na wat korte stops rijden we met de hele groep over de Cauberg en door richting finish. Ik heb mijn locatie gedeeld dus Joyce heeft een goed beeld waar precies op het parcours ik me begeef. In de verte hoor ik Carlo door zijn microfoon tetteren, het zal niet voor het laatst zijn vandaag. De finishboog onderdoor en daar staan mijn drie lieve dames. De kleintjes val ik in de armen en we geven elkaar een dikke knuffel. Wat hebben we elkaar gemist.

De grote dame, die mij dit allemaal zo gegund heeft en bovenal heeft laten doen, krijgt uiteraard net zo’n dikke kus en knuffel. Weer herenigd, weer samen. Wat voelt het goed.

Na de finishboog rijden we het podium op om de officiële medaille omgehangen te krijgen. Na een foto met de hele club maken we plaats voor de andere helden die over de finish rollen. Wat een adembenemend moment.

Final words

Rest mij niets dan iedereen te bedanken. De organisatie van The Ride heeft puik werk geleverd, chapeau. Alle vrijwilligers die altijd voor ons klaar hebben gestaan. De gezelligheid en de gemoedelijke sfeer in de groep met fietsers. Speciale dank nogmaals naar Joyce. Bewonderenswaardig hoe je alle ballen thuis in de lucht houdt terwijl ik met die gekke hobby bezig ben. Luv you!

• 

• 

•