Geïnspireerd en misschien ook wel licht beïnvloed door komoot en wat groepen op Facebook wilde ik ook wel eens bikepacken. Klein beginnen dacht ik, niet te gek doen en het liefst met Lone op pad. De gear is gekocht, de fietsen zijn tip top in orde en de route staat al weken gereed in de navigatie. Klaar om te gaan.

Micro?

Door het woord micro lijkt het avontuur zo onschuldig, alsof het allemaal niet veel voorstelt. Daar denk ik bij aanvang toch anders over. Ik ben namelijk nog een maagd als het op bikepacken aankomt, heb nog nooit in Sauerland gereden en Lone heeft maximaal 25 kilometer gefietst rond het vlakke Hilversum. Uitdagingen dus of valt dat allemaal achteraf wel mee? Bikepacken met je dochter van elf, aanrader of een grote ergernis?

Vroeg weg op zaterdag

Zaterdag vertrekken we vroeg, want naar de start van ons avontuur is het nog wel tweeënhalf uur rijden. De reis verloopt voorspoedig met wat kleine vertragingen door wegwerkzaamheden. Net buiten Arnsberg, midden in de groene bossen, parkeren we bij de tennisclub STK07.

Fietsen uit de auto, een laatste check van de tassen en we kunnen op pad. Althans dat denk ik. Bij het selecteren van de route kom ik erachter dat ik geen details op de kaart zie. Voordat we de eerste meter afleggen, moet ik nog even de kaart van Noordrijn-Westfalen downloaden. Op zich zo gebeurd al was het handig geweest als ik daar vooraf over nagedacht had.

Tien minuten later dan gepland verlaten we het gravel van de tennisbaan en rijden direct de wonderschone bossen in van Sauerland. Ons avontuur is begonnen.

Lopen na 100 meter

We zijn de parkeerplaats nog niet af en de percentages zijn direct moordend. Lone houdt het aardig vol, maar zodra de onverharde wegen met meer dan 6% omhoog lopen, moet ze afstappen. Heel logisch want dit is ze niet gewend. Bij mij schiet direct in mijn hoofd ‘houdt ze dit vol tot het einde van de dag?’. Het eerste stuk valt ook bij mij in de categorie ‘pittig’. Mede door de bepakking en mijn rugzak is het best hard werken bergop.

De beloning na elke klim is de afdaling. Het cadeautje wat je krijgt na het zwoegen, pakken we telkens met veel plezier uit, zo ook na de eerste serieuze meters bergop.

Vlinders, konijnen en een hert

We hebben geluk met het weer want het is niet bloedheet terwijl het zonnetje regelmatig achter de wolken tevoorschijn komt. Best lekker voor eind juli dus.

Buiten de fraaie vergezichten over de natuur in Sauerland, zien we ook veel dieren. Het stikt er van de vlinders in alle soorten, maten en kleuren. Tijdens het klimmen rijd ik telkens een stukje vooruit om dan op Lone te wachten. Op de eerste dag zie, vlak voordat ik mijn schoenen los klik, een hertje staan. In een paar sprongen is het beest onzichtbaar verstopt in de bossen en Lone is helaas net te laat. Ze ziet het beestje niet. Gelukkig pakt ze de dag erna wel een hertje mee die ik dan weer niet zie. Verder zien we onderweg veel konijnen en een verdwaalde huiskat.

Vroeg eten

Hoewel we niet al te snel gaan, tellen de kilometers toch lekker af. We stoppen om de paar kilometer om te drinken en om te eten. Lone komt erachter dat ze gelletjes niet echt lekker vindt. Speciaal voor haar heb ik de smaak caramel zeezout bewaard, maar dat vindt ze ronduit smerig. Gedoe ook allemaal met openmaken en leeg zien te krijgen. Haha. De reepjes en snoepjes gaan er wel in en zo krijgt ze onderweg toch voldoende binnen.

Met nog een kleine 13 te gaan, koop ik een zakje chips bij de Aldi zodat we dit in de hut kunnen eten als we daar aankomen. De supermarkt is in een dorpje waar ook de Italiaan zich bevindt. Het is heel vroeg om te eten aangezien we voor 17:00 arriveren, maar we mogen gaan zitten. De fietsen mogen we parkeren in de garage waar we zicht op hebben zodat we met een gerust gevoel kunnen tafelen. Lekker geregeld.

Lone neemt spaghetti en ik bestel een pizza. Ondanks de vroegte gaat het er allemaal goed in. Een dagje in de buitenlucht op de fiets kost nou eenmaal energie en we hebben allebei sterk de behoefte om dat weer aan te vullen.

Laatste steile loodjes

Tijdens onze stop bij de Italiaan controleer ik de route nog eens en ben benieuwd wat we nog voor de kiezen krijgen. Het blijkt niet mals. Eenmaal uit het dorpje trekken we direct de bossen in om ongeveer 8 kilometer bergop te rijden over onverharde wegen. Het laatste stuk van de route is gelukkig bergaf naar de boshut.

Net als de rest van de route doen we ook dit in fases. Rustig rijden, afstappen als het niet meer gaat en dat doet Lone ook keurig zonder klagen en zeuren. Diep respect daarvoor want het is gewoon zwaar, laat staan voor een kind van elf.

Op de top van de klim zijn we er allebei wel klaar mee en met een dikke smile pakken we laatste meters bergaf. Een opluchting voor ons allebei, we hebben de slaapplek voor de nacht bereikt. Well done Lone, wat ben jij een doorzetter!!!

Samen in de boshut, of toch niet?

De boshut biedt elke avond onderdak aan stevige bankjes en een grote houten tafel. Zo nu en dan passeren er voetgangers of fietsers en vanavond wil ik er samen met Lone gaan slapen, maar het blijkt dat meer mensen dat idee hebben. Bij aankomst staat er een jong meisje wat niet veel zegt en door de struiken wegloopt naar anderen mensen.

Lone vindt het in eerste instantie niet leuk, want ze had zich verheugd om samen met mij te zijn. Ze loopt even alleen naar de rots een stukje verderop. Ik pak vast wat spullen uit de tassen en doe mijn fietskleding uit. Door de vakantieperiode had ik er een beetje rekening mee gehouden dat we misschien niet de enigen waren met dit idee. Lone komt terug en doet ook haar fietskleding uit. Onze tassen zijn voornamelijk gevuld met slaapspullen die we samen uitruimen. De matjes en slaapzakken liggen kaarsrecht klaar voor de nacht. We spelen samen wat spelletjes en eten wat chips. Uiteindelijk vindt ze het toch wel gezellig om bij die anderen mensen op de rots te gaan zitten. En wat blijkt, ze hebben lekkere snoepjes en het is goed gezelschap.

De nacht valt in Sauerland

We kletsen op de rots met twee mannen. Het zijn vrienden en een van de mannen is de vader van het jonge meisje. In het dagelijks leven houden ze zich ook bezig met fietsen, dus er is gelijk een band. Ze maken podcasts en schrijven voor een groot Duits tijdschrift. Er zijn connecties met kleine framebouwers en ze reizen veel met de fiets. Zo is deze trip voor de man zonder dochter (we hebben ons niet aan elkaar voorgesteld, daarom weten we geen namen) het begin van een lange tocht naar Frankrijk. Hij gaat maar liefst drie weken fietsen. Cool!

De nacht valt over het Sauerlandse bos en wij zitten er middenin. De maan verlicht het dal en het enige wat nog zichtbaar is, zijn de silhouetten van alle naaldbomen. Gaaf hoor. Lone pakt haar zaklamp en ons kleine tafellampje erbij voor het nodige licht. Als de snoepjes en chips op zijn, lopen we terug naar de boshut toegezongen door ontelbaar veel krekels. Na een sanitaire stop is het tijd om plat te gaan.

Vroeg wakker

De nacht verloopt onrustig en dat is niet gek ook. De krekels houden Lone wakker en ik kan mijn draai niet echt vinden op het luchtbed. Nadat Lone om 02:00 uur oordoppen in heeft, slaapt ze als een roos. Ik woel mijn weg door de nacht en krijg toch voldoende rust.

De wind blaast over mijn gezicht en langzaam ontwaak ik. Het is net na zessen, best vroeg en toch slaap ik niet meer verder. Lone is kort daarna wakker en om onze medeboshutgasten niet wakker te maken, lopen we rustig richting de rots. We kletsen wat over de nacht als het kleine meisje ons al weer gezelschap komt houden. Voor ons het teken om terug te gaan naar de boshut. Spullen inpakken, fietskleding weer aan en op pad richting een ontbijt waarvan we nog niet weten waar.

Herhaling van zaterdag – hike a bike

We hebben er net lekker de vaart in vanaf het hutje, al duurt dat heel even. Na een kleine kilometer hebben we de fiets alweer aan de hand en slepen we hem een heuvel omhoog. Het pad lijkt ook niet echt fietsbaar. Sterker nog, wandelen is ook een uitdaging. Gelukkig duurt het niet lang.

Het valt ons op dat er in het gebied waar we fietsen ontzettend veel bomen zijn gekapt. We zien veel kale vlaktes met hoge stapels bomen aan de zijkant van de weg. Het heeft wel wat, al zien we natuurlijk liever dat die bomen een bos vormen en dat er veel groen is.

We vervolgen de onverharde wegen met klimmen en afdalingen totdat we weer in de bewoonde wereld komen.

Ontbijt bij hotel

Tijdens de route zien we veel bos en komen we door kleine knullige knusse dorpjes. Het is dan altijd maar de vraag of er iets open is en of je er kunt eten. Het eerste hotel dat we tegenkomen is dicht, het ziet er verlaten uit en dat is tijdens het hoogseizoen best gek natuurlijk.

We rollen wat door op het asfalt en bij het volgende hotel hebben we geluk. Ik stap in fietskleding naar binnen met mijn helm nog op en vraag vriendelijk of we er mogen ontbijten. Mijn Duits kun je niet roestig noemen, het is gewoon bar slecht. De dame kijkt me wat vreemd aan en zegt vervolgens dat het prima is.

Duitsland blijkt in deze regio liefhebber van de fiets. Mochten we gisteren de fietsen in de garage parkeren bij de Italiaan, zegt de dame van het hotel behulpzaam dat we achter bij het terras mogen zitten en daar ook de fietsen kwijt kunnen. Top!

Buffet en toilet

Het ontbijt is een uitgebreid buffet. Lone neemt een kopje thee erbij en ik heb wel zin in koffie. We lopen samen richting de lange tafels waar het eten op gepresenteerd staat. Broodjes, sinaasappelsap en heerlijk beleg nemen we terug naar onze tafel.

Ik wil aan de smakelijkheid van het ontbijt niets afdoen en zal niet in detail treden, maar Lone en ik hebben goed gebruik gemaakt van het toilet in dit hotel. Wat waardeer je een eenvoudig schoon toilet waar je privé kunt zitten na een primitieve nacht. Een momentje voor onszelf.

Afrekenen en weer door, het is nog wel een stukje karren tot de auto.

Ingekort en verhard

‘Het vet is van de soep’ zeggen ze in Vlaanderen. Het betekent dat het beste er wel af is en dat geldt voor Lone in dit geval. Het gaat langzaam, tergend langzaam, ze is moe, heeft er geen plezier meer in en wil steeds vaker stoppen. Voor het eerst zie ik aan haar blik dat ze er wel klaar mee is.

Op zich niet erg natuurlijk en dat begrijp ik volkomen na de tocht van gisteren en de niet al te beste nachtrust. We besluiten om de route om te leggen en in een rechte lijn naar de auto te fietsen. Gewoon over het asfalt, de bossen slaan we voor de rest over.

Het goede nieuws is dat het dan nog een kleine tien kilometer fietsen is. Het slechte nieuws is dat het eerste deel nog wel stevig omhoog is.

Tranen van trots en van verdriet

Met enig sleurwerk van mij en een flink aantal motiverende woorden bereiken we samen de top van de klim. Het is allemaal niet steil en voor mij goed te doen. Voor Lone is het op dit moment gewoon net iets te veel. Vlak voor de top drogen we wat tranen, ze zit er doorheen. Ze wil naar de auto, heeft last van haar kont en geen energie meer in de benen.

Op het moment dat Lone haar fiets in de berm zet en er zelf bij gaat liggen, rijdt de politie voorbij. Ze komen terug om te informeren of ze oké is. Ik leg uit dat we de hoogtemeters niet gewend zijn en dat het wel goed komt.

Na de klim volgt een lange afdaling en daar zie ik toch al gauw weer een lach tevoorschijn komen. Dit rijdt lekker zeg. Ze weet me na afloop te vertellen dat ze wel 50 km/uur heeft gehaald. ‘Zeg maar niet tegen mama’ zeg ik verstandig.

Het laatste stukje naar de auto loopt omhoog, akelig steil zelfs. Ze stapt soms af en probeert het dan later toch weer. Trots moedig ik haar aan die laatste meters omhoog. Uitgeput stort ze in mijn armen en ik geef haar vol trots een hele dikke knuffel. Daarna gaat de doorzetter in de auto zitten en belt mama om te vertellen dat ze het heeft gehaald.

Als de fietsen en spullen weer in de auto staan, geef ik haar een high-five en start de auto. Ga maar lekker chillen kind, je hebt het dubbel en dwars verdiend.

Bikepacking een aanrader?

We zijn vandaag precies een week thuis en onze conclusie is dat het echt te gek was. Natuurlijk was het pittig en zonder twijfel bevatte de route te veel hoogtemeters. Dat neemt niet weg dat het avontuur wat we samen beleefd hebben fantastisch is.

Echt even samen zonder telefoons, iPads of tv en genieten van elkaar en de schitterende natuur. Ondanks de tranen wil Lone het nog wel eens doen dus dat is een goed teken. Toch hebben we wel paar punten voor de lessons learned:

• Neem een kussen mee – Die waren we allebei vergeten en het paste ook niet meer in onze tassen.
• Kies een route zonder al te veel hoogtemeters als je dit voor het eerst doet met kinderen.
• Zorg dat je de kaart van te voren op je fietscomputer hebt staan.
• Verdiep je in de route zodat je je kind hierop kunt voorbereiden.
• Weet vooraf wat je meeneemt aan sportvoeding of (compact) eten wat je kind lust.
• Bereid je voor op aanpassingen van de route.
• Neem er de tijd voor, het gaat allemaal niet zo vlug.
• Ga het vooral doen, het is zo vet!

We zijn een weekend weg geweest en hebben verhalen en herinneringen voor het leven gemaakt. Op naar een volgend avontuur wat denk ik in Nederland zal zijn.

Erwin Sikkens dank voor de routeinspiratie en last minute tips.

De routes uit mijn komoot: